Mirów
Dzielnica obejmuje obszar ograniczony ul. Legionów (od południa), Kusięcką, Morenową i rzeką Wartą.
Osada wzmiankowana po raz pierwszy w dokumencie biskupa krakowskiego Iwona w 1220. W późnym średniowieczu Mirów był wsią królewską z obiektem warownym na skale nad Wartą (Balikowa Skała) zwanym „grodziskiem”. Dzierżawca wsi Jan Służka z Mirowa był w połowie XV w. burgrabią zamku olsztyńskiego. Przez Mirów przechodził ważny trakt z Częstochowy do Mstowa i Lelowa. Pod koniec XVIII w. Mirów stanowił centrum klucza w obrębie starostwa olsztyńskiego, we wsi znajdowały się dwór, karczma i młyn. Właścicielami majątku w XVIII w. byli Potoccy i Łąbęccy, w XIX w. Błeszyńscy. Po upadku powstania styczniowego dobra Mirów na prawach majoratu otrzymał rosyjski generał Staden; w 1918 majątek przeszedł na Skarb Państwa i został wydzierżawiony. Ostatnim dzierżawcą był Jan Wereszczyński. W 1928 osadę Mirów włączono w obręb miasta, pozostały obszar (Mirów Stary – należący uprzednio do gminy Rędziny) dopiero w 1952. Samodzielną parafię Mirów erygował biskup Zdzisław Goliński w 1958, msze odbywały się w kaplicy urządzonej w byłym podworskim spichlerzu; obecnie w nowym kościele pw. Niepokalanego Serca NMP. W Mirowie urodził się generał Wojska Polskiego Marian Januszajtis (1889–1973). W czasie II wojny swiatowej w pobliżu Złotej Góry Niemcy urządzili obóz dla jeńców zwany Warthelager (funkcjonował jako Stalag 367), w którym od 1941 przetrzymywano jeńców sowieckich. Ofiary obozu (ok. 15 tys.) upamiętnia tablica przy ul. Mirowskiej. Na terenie dzisiejszej dzielnicy w 1962 odkryto cmentarzysko z okresu kultury łużyckiej z grupy górnośląsko-małopolskiej. Przez dzielnicę przebiega najpiękniejszy szlak turystyczny Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej „Orlich Gniazd”. Tutaj znajduje się najwyższe wzniesienie na terenie miasta – Góra Ossona (317 m npm), po 1945 było to miejsce, w którym przez kilka lat działała szkoła szybowcowa. We wnętrzu góry 3 betonowe hale, pozostałość dawnej przepompowni Huty B. Bieruta (obecnie „Częstochowa”).